İldə bir neçə gün var ki, müsəlmanların həqiqi dərdlərini,
vəziyyətlərinin bu günə gəlib çıxmasının həqiqi səbəblərini tam
çılpaqlığı və açıqlığı ilə görmək olur. Fərqi yoxdur hansı məzhəbdə,
firqədə olmasından asılı olmayaraq, müsəlmanlar əgər bu dərdlərinə tam
diqqətlə yanaşmasalar, nicat tapmayacaqlar. Əziz İslam Peyğəmbərinin (s)
qızı Xanım Fatimənin (s.ə) dərdi məhz belə dərdlərdəndir. Üstündə
düşünüləsi, dərs çıxarılası bir dərddir. Çünki Xanım Fatimə (s.ə) bütün
müsəlmanlarındır, bütün müsəlmanlar üçün əzizidir. Fatimənin (s.ə) adı
gələndə bütün müsəlmanların qəlbi sızlayır, kövrəlir. Fatimənin (s.ə)
adı gələndə müsəlmanlar bir acı həqiqəti yadlarına salırlar ki, bu günə
qədər analarının qəbri bilinmir haradadır.
Nə baş verdi ki, besətin 5-ci ilində dünyaya göz açmış Xanım
Fatimənin (s.ə) bütün mələkutun, bütün məxluqatın bayram tutduğu bir
mövludunun üstündən çox böyük bir müddət keçmədən, dünyanı qəmli halda
tərk etməli olur? Nə baş verir ki, dünya və axirət xanımlarının
Seyyidəsi (s.ə), Möminlərinin Əmirinə (ə) yeganə layiq ola biləcək bir
həyat yoldaşı, məsihilərlə mübahilə günündə Peyğəmbərin (s) istinad
nöqtələrindən biri, müsəlmanların əzizi olan, sevimlisi olan bir insan,
üstündən bir neçə il keçəndən sonra qəmli, küskün şəkildə dünyaya vida
edir?!
"Məndən sonra çox ağır zülm altında olacaqsız...”
Baş verən dəyişikliyin səbəblərini Peyğəmbərin (s), Əhli-beytin (ə),
İmamların (ə) öz dilində anlamağa çalışmaq lazımdır. Rəsulallahın (s)
son anları idi. Rəsuallahın (s) son anları deyəndə hər kəsin yadına
qələm düşür, Peyğəmbərin (s) incidilməsi düşür. Görün nə dəhşətlidir ki,
Rəsuallahın (s) son anlarından danışanda bizim yadımıza müsəlmanların,
möminlərin kədərləri, qəmləri yox, Rəsuallahlın (s) incidilməsi düşür.
Bu, çox ağrılı bir dərddir...
Bəli, o kədərli anlardan sonra Rəsul (s) bir halda idi ki, huşu gedir
və özünə gəlirdi. Bir an idi ki, ancaq onun yaxınları yanında idi. Bir
hal idi ki, o acılı hadisələr baş vermişdi, qələm gətirilməmişdi,
danışığında ifrat-təfrit edənlər olmuşdu. İndi Rəsulun (s) yanında ancaq
yaxınları, Əhli-beyti (ə) var idi, hamısı da çox kədərlə ağlayırdılar.
Rəsul (s) özünə gələndə soruşur ki, nə səbəbə ağlayırsız? Buyururlar
ki, bir neçə şeyə görə ağlayırıq. Onlardan birincisi budur ki, sizinlə
ayrılırıq. "İkinci ağladığımız səbəb budur ki, Sən "Xatəmul-ənbiya”
olduğun üçün bir azdan bir an baş verər ki, bununla göylə yer arasında
vəhy rabitəsi sona çatar. Bundan sonra çox məsuliyyətli bir zaman
başlayır. Bir zaman başlayır ki, daha bundan sonra vəhy gəlməyəcək. Daha
bundan sonra Allah Təala bizim əlimizdən tutub, bizə yol göstərməyəcək.
Vəhy vaxtı qurtarır, Axirəz-Zaman dönəmi başlayır. Ağlayırıq buna görə
ki, sənin ümmətin bundan sonra necə olacaq?”. Rəsul (s) buyurur: "Sizlər
məndən sonra çox ağır zülm altında, müxtəlif təzyiqlər altında
olacaqsız”.
Tövrat Əlinin (ə) Möhsünü (ə) haqında xəbər verir
Alimlər Quranda gələn "Biz Musaya (ə) kitab nazil etdik” ayəsinin
nazil olma səbəbində bu cür göstərirlər ki, bu ayə İmam Əlinin (ə)
şənində nazil olub. Deyirlər ki, bu, Tövrata işarədir. Çünki Tövratda da
gəlir: "Ey Musa, Mən sənin üçün bir vəzir seçdim. O, sənin qardaşın
Harundur. Necə ki, Muhəmməd (s) üçün Əlini seçdim. O, onun qardaşı,
vəziri, vəsisi, xəlifəsidir. Xoş olsun siz iki qardaşın halına. Və xoş
olsun o iki qardaşın halına. Əli iki siftin (Həsən və Hüseynin) və
Möhsünün atasıdır”.
Bu, Tövratda gəlib. Tövrat öz zamanında yaşayan insanlar üçün Əlinin
(ə) övladı, Möhsünü haqında xəbər verir. Biz Həsən (ə), Hüseyn (ə)
haqqında eşitmişik, görək bəs Möhsün (ə) kimdir? Görək Peyğəmbər (s) bu
barədə nə deyir? Peyğəmbər (s) bir gün xütbə edib qurtarandan sonra İmam
Əliyə (ə) üzünü tutur və buyurur: "Tezliklə Qureyş sizə qarşı ayağa
qalxacaq. Sizə zülm edəcək. Sizə zülm edərək, sizin haqqınızı
tapdayaraq, öz vəhdətlərinə nail olacaqlar. İslamın bəlası buradadır.
Müsəlmanlar öz əsl dərdlərini burada görməlidirlər. O vaxt ki, tayfa və
s. bunun kimi məsələlər meydana çıxdı və İslam yaddan çıxdı,
müsəlmançılıq yaddan çıxdı, o zaman onlar haqqı kənara qoyub, birləşə
bilərlər. Əgər mübarizə əhli olan dostlar tapdın, onlarla cihad et, əgər
tapmadın, əlini saxla, məqamını qoru. Amma onu bil ki, şəhadət sənin
ardınca gəlir. Allah Təala sənin qatilinə lənət etsin”.
Peyğəmbər bu sözü qurtarandan sonra üzünü tutur qızına tərəf. Siz
təsəvvür edin ki, Peyğəmbər (s) öz əli ilə bu qədər işlər görüb, bu
yolda olmazın məşəqqətlər görüb, bu yolda aclıq, susuzluq çəkib, bu
yolda əzizlərini itirib. İndi isə işini görüb sona çatdırıb, artıq
getmək vaxtdır. İndi də Xanım Fatiməyə (s.ə) sözünü deyir: "Sən
Əhli-beytimdən (ə) birinci şəxsən ki, mənə qovuşacaqsan. Və sən Behişt
əhlinin xanımlarının sərvərisən, başçısısan. Tezliklə məndən sonra sənə
qarşı zülm olacaq. İş o yerə çatacaq ki, səni vuracaqlar, sənin
qabırğanı sındıracaqlar. Allah Təala sənin də qatilinə lənət etsin”.
"Mənim qızım o anda fəryad çəkir...”
Bir gün Peyğəmbər (s) oturmuşdu. Həsən (ə) onun yanına gəldi.
Peyğəmbər (s) onu görəndə ağladı. Sonra buyurdu ki, gəl yanımda otur.
Bir az keçdi Hüseyn (ə) gəldi, bir qədər də keçdi Xanım Fatimə (s.ə)
gəldi. Bir qədər keçdi İmam Əli (ə) gəldi. Səhabələr Peyğəmbərin (s)
ağlama səbəbini soruşdular, çünki Peyəmbəri (s) "Üsvətul-həsənə”
bilirdilər, Peyğəmbəri (s) özləri üçün ən gözəl nümunə bilirdilər.
Qurani-Kərim Peyğəmbərə (s) ən üstün nümunə dediyinə görə, insanlar tam
diqqətlə o Həzrəti (s) izləyirdilər, Peyğəmbər (s) nə edir, nə rəftar
edir, necə oturur, necə durur, neçə yeyir, necə geyinir, nəyə sevinir,
nələrə kədərlənir. Bu səbəbdən Peyğəmbərdən (s) soruşdular ki, bu
məsələnin səbəbi nədir, sən elə-belə bir iş görməzsən, nə səbəbə bunları
çağırıb, yanında oturtdurub ağlayırsan. Peyğəmbərimiz (s) cavabında bir
çox şeylər dedi. Amma Xanım Fatiməyə (s.ə) çatanda buyurdu: "Qızım
Fatiməni görəndə məndən sonra onun başına nələr gələcəyi yadıma düşdü.
Sanki görürəm, necə onun evinə daxil olurlar, elə bil onun evinə necə
hücum etmələrini görürəm. Onun haqının tapdandığını görürəm. Elə bil
gözümlə görürəm ki, necə Fatiməyə (s) düşən irsi onun əlindən alırlar.
Sanki gözümün qabağındadır, necə onun qabırğalarını sındırırlar. Elə bil
gözümün qabağındadır, bətnindəki o mübarək övladı, Möhsünü siqt
edirlər. Və mənim qızım o anda fəryad çəkir: "Ya Muhəmməd, ya Muhəmməd,
ya Muhəmməd!”. Amma onun fəryadına cavab verən olmur. Onun fəryadı, məni
çağırması - bütün mələkuti aləmin məni çağırmasıdır. Amma kimsə onun
səsinə səs vermir, o cür qəmli və kədərli bir halda qalır. Bundan sonra
isə O, Əhli-beytdən (ə) ilk olaraq mənə gəlib qovuşur. O, qəmlidir,
kədərlidir, ağlardır, qəzəblidir. Fatimənin (s.ə) qəzəbi Peyğəmbərin (s)
qəzəbidir, Peyğəmbərin (s) də qəzəbi Allahın qəzəbidir. Vay o kəslərin
halına ki, Fatimə (s.ə) onlara qəzəbli halda dünyadan gedər. Görürəm ki,
qızım qətlə yetirilmişdir və bu halda mənim yanıma gəlir”.
Həzrət Peyğəmbər (s) bunları söylədikdən sonra buyurur: "Allahım, o
kəs ki Fatiməyə zülm etdi, ona lənət et. O kəs ki, onun haqqını qəsb
etdi, onun aqibətin özünə layiq qərar ver. Və o kəs ki, onu zəlil etmək
istədi, onun özünü zəlil et. O kəs ki, onun qabırğasına vurdu və bu
zərbə ilə onun Tövratda göstərilən oğlu siqt oldu, o insanı əbədi
Cəhənnəmdə daimi qərar ver”. Peyğəmbər bunları söyləyə-söyləyə mələklər 3
dəfə "Amin!” dedilər...
Cəbrayılın (ə) Əli (ə) və Fatimə (s.ə) süfrəsində Peyğəmbərə (s) vəhy etdiyi həqiqət
Bir başqa mənbəmizdə nəql olunur ki, bir gün Rəsulullah (s) Fatimənin
(s.ə) evinə gəlir. Xanım Fatimə (s.ə) bir miqdar xurmadan, çörəkdən,
yağdan atası üçün gətirdi. Peyğəmbər (s), Əli (ə), Həsən (ə), Hüseyn (ə)
və Fatimə (s.ə) bir yerdə əyləşdilər ki, bir tikə birlikdə təam
etsinlər. Rəsulullah (s) bu halı görüb yeməkdən sonra səcdəyə getdi.
Səcdəsi çox uzun çəkdi. Bundan sonra isə gülümsədi, təbəssüm etdi. Daha
sonra isə ağladı. Həzrət Əli (ə) Peyğəmbərdən (s) bunun hikmətini
soruşduqda, Peyğəmbər (s) cavab verdi: "Sizinlə yemək yediyim və burada
olan əmin-amanlığı, salamatçılığı gördüyüm vaxt, sizin hamınızda sevinci
müşahidə etdim, tez şükür səcdəsi etdim. Bu zaman Cəbrayıl (ə) nazil
oldu və söylədi: "Sən ailənin bu sevincinə, əmin-amanlığına şükür
edirsən?”. Mən cavab verdim: "Bəli”. O dedi: "Sən bilirsənmi, onların
başına səndən sonra nələr gələcək? Bu barədə sənə xəbər verimmi?”. Mən
də "Buyur” dedim. Cəbrayıl (ə) buyurdu: "Sənin qızın ilk kəs olacaq ki,
sənin Əhli-beytindən (ə), sənin ailəndən sənin yanına gələcək. Amma
sənin yanına gəlməzdən öncə o, ilk kəs olacaq ki, ona zülm ediləcək. O,
ilk kəs olacaq ki, onun haqqı aradan gedəcək. O, ilk kəs olacaq ki, onun
irsini əlindən alacaqlar. O, ilk kəs olacaq ki, onun həyat yoldaşına
zülm olunacaq, qabırğası sındırılacaq”. Daha sonra Cəbrayıl (ə) Əli (ə)
haqında buyurdu: "O da zülmlə qarşılaşacaq. Onun da haqqı aradan
gedəcək. Və nəticədə şəhadətə yetişəcək. Həsənə (ə) gəlincə, ona da zülm
olacaq. Onun da haqqı aradan gedəcək. Və nəticədə şəhid olaraq, sənə
qovuşacaq. Hüseynə (ə) gəlincə isə, ona da zülm olunacaq, onun da haqqı
aradan gedəcək. Onun ailəsi də şəhid ediləcək. Bunun nəticəsində o da
şəhid olaraq, sənə qovuşacaq. Onun hər şeyi qarət olunacaq. Onun
xanımları, övladları - hamısı əsir götürüləcək. Qan içində qürbət bir
yerdə dəfn ediləcək”. Mən bu halda ağladım və soruşdum: "Bəs onun
ziyarətinə gedən olacaqmı?”. Cəbrayıl buyurdu ki, qəriblər onu ziyarət
edəcək. Mən soruşdum ki, onu ziyarət edənin savabı nə qədərdir? Cəbrayıl
(ə) cavab verdi: "Min həcc və min ümrəyə bərabərdir. Ancaq səninlə
yerinə yetirilən min həcc və min ümrəyə bərabərdir”. Bundan sonra isə
mən təbəssüm etdim”.
Ana bətnində şəhadət dərsi
Xanım buyurur ki, lənətlik Qunfuz onun evimə göndəriləndən sonra,
İmam Əlini (ə) güclə beyət etməyə aparmaq istəyridilər. Əli (ə) də
Rəsulun (s) vəsiyyətini yerinə yetirərək, Quranın təlifi ilə məşğul idi,
onlarla çölə çıxmırdı. Bunlar bir miqdar odun götürərək, evin qabağında
yandırmağa başladılar. Onlar evə od vurmaq istəyirdilər. Xanım (s.ə)
qapının arxasında dayandı və onları Allaha və atası Peyğəmbərin (s)
haqqına and verdi. Amma onlar bu işdən əl çəkmədilər: "Bir kəs də
tapılmadı ki, bizlərə kömək etsin...”.
Bəzən deyirlər ki, bunlar tarixdə qalıb, daha bunları yada salmayaq.
Elə deyil. Bunlar yada salınmalıdır. Yada salmaqda məqsəd budur ki, biz
bilək Əhli-beytə (ə) nə böyüklükdə zülm edilib. Bilək ki, nə qədər
müsəlmana layiq olmayan hərəkətlər edilib. Biz keçmişimizə baxaq, tövbə
halına gələk, dərs çıxardaq. Bu gün Allahla, Peyğəmbərlə (s), İmamlarla
(ə), mübarək "Bəqi” məzarlığı ilə düşmənçilik edilməsin. Niyyətləri
təmiz olmayanlara şeytan daha rahat sirayət edir. O kəslər ki,
niyyətləri təmiz deyildi, o kəslər ki, Peyğəmbərin (s) ətrafında idilər,
amma niyyətləri isə təmiz deyildi, nəticə etibarı ilə iblis onları bu
həddə çatdırdı ki, nadanlıqlarından, cahilliklərindən cəsarət etdilər
ki, Peyğəmbərin (s) evinə, Peyğəmbərin (s) qızı olan evə hücum etsinlər.
Peyğəmbərin (s) qızının olduğu evin qapısını sındırmaq istədilər.
Peyğəmbərin (s) qızına zərbə vurdular. Peyğəmbərin (s) qızı qapı
arasında qaldı, Peyğəmbərin (s) nəvəsi, Əlinin (ə) övladı, Tövratda adı
keçmiş Möhsün (ə) - Həsənin (ə), Hüseynin (ə) qardaşı Möhsün (ə)
dünyaya gəlmədən, ümmətə fayda vermədən dünyadan keçdi. Onsuz da
Əhli-beytin (ə) hamısı şəhid oldu. Möhsün (ə) Əhli-beytin (ə) ilk şəhidi
olaraq, ana bətnində müsəlmanlara şəhadət dərsi verdi.
Xanım Fatimənin (s.ə) vəsiyyəti
Xanım Fatimə (s.ə) qapı arxasında qalandan və uşağı siqt olandan
sonra yatağa düşdü və nəticədə şəhadətə yetdi. O, dünyasını dəyişmədən
öncə belə vəsiyyət etdi: "Bu işdə iştirak edənlərin ləyaqəti yoxdur ki,
mənim dəfnimdə iştirak etsinlər. Onlar bacardıqlarını etdilər. Mən
istəmirəm ki, onlar mən dəfn olan zaman, atama qovuşan zaman orada
iştirak etsinlər”. Əli (ə) Xanımın (s.ə) bu vəsiyyətini çox böyük
dəqiqliklə və şücaətlə həyata keçirtdi. Xanım (s.ə) dünyasını dəyişdi.
Həsən (ə), Hüseyn (ə) yetim qaldı, amma Əli (ə) bütün bu imtahanlardan
səbirlə çıxdı. Çünki bilirdi ki, Allaha xatir səbir etmək lazımdır.
Çünki bilirdi, 1000 il sonra ucalan azan səsləri üçün, İslamın bütün
dünyada təntənəsi üçün bu işlər lazımdır. Əli (ə) bu anda da səbirlə,
hövsələ ilə, çox az sayda Əhli-beytin (ə) həqiqi aşiqlərinin iştirakı
ilə, yavaş-yavaş bu işi həyata keçirdi. Amma nə çətindir bu gün
Əhli-beyt (ə) aşiqləri üçün ki, bu gün Xanımın qəbrinin harada olduğu
bilinmir...
Niyə bilinmir? Çünki Əliyə (ə) o cür vəsiyyət olunmuşdu. Onlar o
qədər İslamdan uzaqlaşmışdılar, Qurandan uzaqlaşmışdılar ki, o qədər öz
dünyalarını tutmuşdular ki, Xanım (s.ə) onları öz dəfnində iştirak
etməyə layiq bilmədi.
Ona görə də bütün bunları xatırlatmaq lazımdır. Müsəlmanlar bunları
anlayıb, tövbə etməlidir. Xanımın haqqına olunan zülmü dərk etmədiyimizə
görə tövbə etməliyik. Çünki İslamın bəlası məhz o gündən başlayır.
Allahım, bizi həm bu dünyada, həm də axirətdə Peyğəmbər (s) və onun pak Əhli-beyti (ə) ilə məhşur et.
Allahım, bizə vəhdət nəsib et. Müsəlmanları ayıq-sayıq et, etdikləri səhvlərdən nəticə çıxartmalarını nəsib et.
Allahım, bizi bağışla, günahlarımıza əfv qələmi çək. Allahım, o kəs
ki, qəlblər onun (ə.f) zühurunun intizarındadır, onun zühurunu
tezləşdir. Amin!
Hacı İlqar İbrahimoğlu,
ilahiyyatçı-filosof
İçərişəhər «Cümə» məscidinin imam-camaatı