.

Zəhra xanımın yazdığı məktub İmam Mehdiyə (əc) ünvanlanıb.

"Salam zəmanəmizin sahibi İmam Qaim Mehdi!

Ümidvaram halınız yaxşıdır. Ağa Allah sizi qorusun. İmam Mehdi bu naməm birinci naməm deyil sizə. Bilirəm əlinizə çoxlu namələr çatır. Amma ümüdvaram bu naməmə bir nəzər edəsiniz. Uşaqkən mənə öyrətmişdilər ki, hər kəs sizi tanımamış dünyasını dəyişsə, bir cahil, nadan insan kimi dünyadan getmiş olur. Amma böyüdükcə görürdüm ki, insanlar öz fikirlərindən sənin haqqında danışırlar. Kimi deyir ki, ağa gələndə kimlərinsə boynunu vuracaq. Kimi deyir ki, ağa gələndə kisəmiz bir salavatla dolacaq. Uşaq ikən eşitdiklərimdən çox fərq edir bu eşitdiklərim. Ağa sənin mövludun yaxınlaşanda şirinliklər paylanılır, tədbirlər təşkil olunur, hədiyyələr verilir. Hər cümələr cümə namazına minlərlə insan yığılır. Neçə-neçə möminin qəlbi Sənin yoxluğundan darıxır.

Cəddivin atası Həzrəti Əli (ə) demişdi: "Qabaqda çətin bir vəzifən var…”

Ağa bu insanlar heç körpələrə belə rəhm etmirlər. Ağa əvvəllər günahlarımın çoxluğundan Sənin zühurunun tez olmasını istəmirdim. İstəmirdim ki, günahkar gözlərlə günahsız gözlərə baxım. Amma indi mənim üçün hər şeydən önəmli sənin zühurundur. Çünki yaşadığım ölkə getdikcə zalımlaşır. Gözümlə gördüklərim mənə əziyyət edir. Anan Zəhranın (s.ə) hicabı ayaq altına atılır. Dinənin dili kəsilir. Ağa bilirsən neçə mömin zindandadır? Ağa bilirsən neçə bala, ata həsrətindədir? Ağa bilirsən ki, hicabı tələb etdiyinə görə neçə möminə işgəncə edilib? Ağa kim haqlıdı, haqsız edib həbs etdilər. Doğruya oğru dedilər. Ağa sənin qəribliyin kimi olmasa da bizdə öz ölkəmizdə qəribik. Neçə-neçə bacılar hicaba görə təhsilindən qalıbdı. Onlar məktəbə gedənlərin arxasıyca həsrətlə baxırlar.

Ey risalət və imamət ailəsinin layiqli varisi! Hicranın uzunluğu səbrimizi tükədib, taqətimizi alıb. Bu ayrılığdan sinəmiz daralıb, nəfəsimiz təngiyib.
Nə etməliyik? Bir haldakı uşaqdan böyüyə hamının gözü yoldadır. Ağa bilirəm bu vəziyyət hamıdan çox sənə əziyyət edir, səni qəmgin edir. Amma sən İmamsan, Vəlisən, Vəsisən. Bizlərə səbrin bizimkindən çoxdur. Amma ağa…

Yenə halım pərişandır, gözlərim yaşlı giryandır.
Gördüyüm bu halətdən mənim qəlbim alovlandı!
Ədalətsiz bu dövran da, haqq, nahaqqdan daldalandı.
Nahaqqı danışan görüb, həqiqət susdu dayandı.
Hicabını aç deyənlər, ismət-həyanı nə sandı?
Abrın qeyrətin satanlar ismət, həyadan nə qandı ?
Başqa dində pul tapanlar, qeyrət deyib qururlandı.
Dini islamadan qaçanlar gör heç Allahdan utandı?!
Səhfini tez anla insane, olüm gəldi vaxt qalmadı.
Hicablılarla nə işin, çılpaqlardan göz doymadı?
Qoy qadağa çılpaqlara, millətdə həya qoymadı.
İsmətli qadın adna ləkə vurdu, utanmadı?
Dünyadakı bəlalardan naqis kəslər oyanmadı.
Quruların atəşinə, gör nə qədər yaşlar yandı. "