ATA VƏ ANAMIZ ADƏM VƏ HƏVVA«İlahi! Məhəmməd (s) və onun ailəsinə və bizim ata-anamız olan Adəm və Həvvaya salavat və salam göndər!» Fatimeyi-Zəhra (s) Allah-təala
milyon illər bundan əvvəl dünyanı, ulduzları və göyləri yaratdı;
mələkləri nurdan, cinləri isə oddan xəlq etdi. Yer bu vəziyyətdə
deyildi. Dənizlər onu bürümüşdü. Dalğalar çırpınır, güclü küləklər əsir,
vulkanlar püskürürdü. Böyük səma daşları və kometalar yeri həmişə
hücuma məruz qoyurdu. Yerdə heç cür həyat nişanəsi yox idi; nə
dənizlərdə nə də quruda yaşayış əlaməti hiss olunmurdu. Milyonlarla il
öncə dənizdə kiçik balıqlar göründü. Yerdə azca otlar əmələ gəldi. Sonra
həyat get-gedə kamilləşdi, yerdə müxtəlif növlü sürünənlər və dinozavr
kimi heyvanlar peyda oldular. Buz qatları yeri örtmüşdü. Bitki və
heyvanlar tələf olur, onların yerinə yeni məxluqlar yaranırdı. Bəzən
buzlar əriyir və yenidən canlanma başlayırdı. Həmin zamanlarda yerin heç
vaxt vulkan, zəlzələ, güclü tufan və möhkəm dalğalar əlindən rahatlığı
yox idi. Hələ buzlar əriməmişdi. O uzaq keçmişlərdə Allah-təala yerin
hündürlüklərindən, düzənliklərindən, şoranlıqlarından və məhsuldar
yerlərindən bir torpaq seçdi. Bu torpaq su ilə qarışdı və yapışqan
palçıq formasına düşdü. Beləcə Allah o palçıqdan insana bənzər bir
mövcud yaratdı; bir baş, iki göz, iki qulaq, iki əl, iki ayaq, bir
burun, ürək və sinəli bir varlıq. Palçığın suyu buxarlandı və insanın
qəlibi daş kimi bərkidi. Külək əsdikcə ondan eşidilən səslər onun
möhkəmlənməsindən xəbər verirdi. Allahdan başqa heç kimin xəbərdar
olmadığı bu heykəl uzun müddət həmin formada eləcə yuxuda idi. YER Həmin
müddətdə yerdə olan dəniz dalğaları və tufanlar sakitləşdi. Vulkanların
çoxu söndü. Meşələr böyüdü, sıxlaşaraq heyvan və quşlarla doldu.
Bulaqlar saf su ilə qaynadı, çaylar axdı. Şimal küləkləri buludları
susuz yerlərə tərəf çəkirdi və sel yağışları susuz və otsuz səhraları
diriltmək üçün yağırdı. Uzaq
məsafədən yerə baxdıqda fəzada günəşin ətrafına fırlanan və bunun
nəticəsində də fəsillər əmələ gələn kürə şəklində yer görünür. Yayın
ardınca payız, payızın ardınca qış, qışdan sonra isə bahar gəlir. Yer
yaşıllaşır, bitkilər və meşələr daha təravətli və yaşıl olurlar. Gözəl
çaylar axır, bulaqlar saf və sərin sularla qaynayır. Yer öz ətrafına
fırlanır, gecə və gündüz yaranır. Gündüzlər
quş və heyvanlar yuxudan oyanır və hər biri öz yeminin ardınca gedirdi.
Ceyranlar meşələrdə qaçışırdı, dağ keçiləri isə dağların başında.
Kəpənəklər bağ və bostanlarda qanad açır gül və gül-çiçəklər
axtarırdılar. Yırtıcı heyvanlar meşələrdə nərə çəkirdilər. Bitkilər inkişaf edərək artırdı. Buna görə də yer həyat və yaşıllıqla dolu olurdu. Ağaclar meyvə ilə dolurdu. Qoyun və çəpişlər yırtıcılardan qorunmaq üçün mağaralara çəkilirdilər. Hər şey Allahın yaratdığı kimi öz xətti ilə gedirdi. Yer
çox gözəl görünürdü; rəngarəng, dənizin mavi rəngi, otlarla örtülmüş
meşə və təpələrin yaşıllığı, səhraların qəhveyi və buğdayı rəngi,
qarların ağlığı və səhər vaxtı günəşin qırmızı rəngli şəfəqləri. Yer həyatla, quş və heyvanlarla, meşə və bitkilərlə, gül və kəpənəklərlə dolu idi. Amma, hələ insandan bir xəbər yox idi.
Mənbə:Peyğəmbərlərin həyatı (Müəllif: Seyyid Kamal)
| 
