.

2 il keçdi, şanlı şəhidlikdən, cəmi 2 il...Deyiləsi söz əslində o qədər çoxdur ki! Əsrlərdir müsəlman xalqları şəhidlik zirvəsini görürlər. Kimi uzaqdan baxıb keçir bu zirvəyə, kimi bu zirvəyə baxib hidayət olur, kimi də Mübariz kimi bu zirvəyə çıxır. Zirvənin də şahı yalnız İmam Hüseyndir (ə)...

O gün Mübariz bir toplum üçün nə lazımdırsa, onu etdi bəlkə də. Toplumda süni yox, həqiqi vətənpərvərlik ruhiyyəsini qaldırmaq üçün ən lazımı şey idi Mübarizin etdiyi – ŞƏHİDLİK.

Çox yox, 22-i yaşı var idi cəmi. Onun yaşıdları Bakıda evlərində oturub vətənpərvərlikdən dəm vurarkən, o isə son məktubunu yazırdı atasına və anasına. O məktub adi bir məktub deyildi əslində. Qanayan yarası olan bir topluma bir resept idi o məktub. Gizir idi Mübariz, o cəbhədə qalsa və dırnaqarası digər üst rütbəlilər kimi fəaliyyət göstərsə, bir müddet sonra leytenant, kapitan və hətta mayor belə ola bilərdi. Ən böyük arzusu bu deyildi. Ancaq aldığı hər nəfəs onu ən böyük arzusuna aparırdı. Bütün bu rütbəlilərə dərs verə biləcək bir arzu idi bəlkə də.

Səngər onun üçün güllədən gizlənməkdən daha çox, şəhidliyə gedən müqəddəs yol oldu. Adına layiq oldu o, seyid idi. İmam Hüseynin (ə) yolçusu kimi şəhid oldu. Mübariz idi, mübarizə apardı.

İllərdir bu günü gözləyirdi Mübariz. Hərbi məktəbdə hər səhər dostlarını yuxudan durquzub, onları məşqə çağırıb və onlarla birgə məşq edərkən şəhidlikdən danışarkən, Mübariz bu günün xəyalını qururdu bəlkə də.

Silahlarını götürdü, ana vətənə - Qarabağa doğru yollandı. Son dəfə arxasına baxdı bəlkə də, «geri qayıdsanmı?» düşüncəsi ilə deyil, fəxrlə baxdı vətənə. Vətənin dar günündə ürəyi dözmürdü, "Vətən, bax, sənin uğrunda ölməyə gedirəm” deyərmişcəsinə baxdı vətənə. Vətən də onu göz yaşları ilə yola saldı sanki...

1 kilometirlik minalanmış ərazini keçdi. Hər an şəhidlik məqamına çata bilərdi artıq. Bir an belə kəlmeyi-şəhadəti dilindən düşmürdü bəlkə də. Nəhayət, düşmən tərəfdə idi. Qəribədir, düşmən tərəfdə, amma özünü vətənində hiss edirdi. Bu hiss onu şəhidliyə olan şövqünü birə on artırırdı.

Atışma başladı. Atdığı hər güllədə Mübarizin gözünün önünə qulağı, başı kəsilmiş uşaqlar gəlirdi, 20 ildir hər il böyüyən vətən həsrəti gəlirdi. Atdığı hər güllə onu şəhidliyə aparırdı. O güllə səslərinin yerinə onun qulağına şəhid olmuş körpələrin analarının naləsi gəlirdi bəlkə də.

Nəhayət arzusuna çatdı Mübariz, ceddinin yanina ebedi qonaq getdi. Yenə vətənə baxir o, Bakıda belə olsa üzü Qarabağadır. Fəxrlə yatdığı şəhidlik məzarında Qarabağda yenidən şəhid olmaq şövqü ilə yatır sanki...

Ruhun şad olsun, şəhidim!

Murad Həsənzadə

İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası

«Dəyərlər» Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi